تاثیر روش های تربیتی نادرست بر بزهکاری فرزندان

روش های تربیتی نادرست، از عوامل خطر به حساب می آیند که در حیطه پیشگیری اجتماعی قابل بحث است به طوری که روش های تربیتی نادرست و تأثیر آن بر بزهکاری را می توان از موضوعات پیشگیری رشدمدار دانست. روش های نادرستی مثل تنبیه بدنی شدید، اجبار و اکراه کودک به پذیرش آنچه که دوست ندارد، کم توجهی عاطفی نسبت به فرزندان، آزادگذاری بیش از اندازه فرزندان و در نهایت کنترل و نظارت بیش از اندازه آنان، از روش های تربیتی نادرستی هستند که زمینه بزهکاری را در فرد به وجود می آورند. تنبیه بدنی کودکان را منزوی، با «حرمت خود» پایین، افسرده و در عین حال خشن بار می آورد. تأثیر تنبیه بدنی بر خشونت طلبی کودکان را بر اساس «نظریه یادگیری باندورا» و «نظریه تقلید تارد» می توان تبیین کرد. اجبار و اکراه عزت نفس را از کودک می رباید و او را در برابر افراد ضعیف، مستعد بزهکاری و در برابر افراد قوی تر از خود مستعد بزهدیدگی می کند. کودکانی که در خانواده از آزادی بیش از اندازه برخوردار هستند به دلیل آنکه هنجاری لازم برای حضور در اجتماع را کسب نمی کنند قادر به هم نوایی نیستند و درعین حال در شخصیت خود نوعی طرحواره به نام «طرحواره استحقاق» خواهند داشت که نتیجه آن، خود بزرگ بینی و احساس استحقاق است. این روش تربیتی نادرست می تواند زمینه ایجاد «اختلال منش» در کودکان باشد. کودکانی که از توجهات عاطفی کمی برخوردار هستند رشد «فراخود» در آن ها ضعیف است و از طرفی به جمع دوستان گرایش بیشتری دارند تا جمع خانواده. در این زمینه نظریه «آیش هورن»، «هیلی و برانر»، «کنترل اجتماعی هیرشی»، «سامپسون و لوپ» و «نظریه محرومیت مادرانه بالبی»، قابل طرح است. تأثیر کنترل و نظارت بیش از اندازه در شخصیت کودک را در دو دوره کودکی و نوجوانی می توان بحث کرد. در دوره کودکی اضطراب اجتماعی و در دوره نوجوانی گسسته شدن پیوند خانوادگی بر اساس نظریات استنلی هال، اریک اریکسون، فروید و هیرشی قابل تبیین است.راهکار ارائه شده این است که برای درمان و اصلاح بزهکاری افراد، باید به شیوه های تربیتی که تحت آن رشد یافته اند توجه داشت.